Οι Ουρανοί Είναι Δικοί Μας!
Γαλουχημένοι με τον Isidore Ducasse και τον Νικόλα Κάλας, με τον Guy Debord και με τον Γιώργο Μακρή, με τον Orson Welles και με τον Μάρκο Βαμβακάρη, δεν μπορούμε παρά κι εμείς να θέλουμε την Ποίησή μας να την διαβάζει ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, δεν μπορούμε παρά να αισθανόμαστε ο καθείς μας Πλακιώτης Μανχατανάς, δεν μπορούμε παρά να ανήκουμε στη Λαϊκή Ελίτ, δεν μπορούμε παρά να έχουμε την επίγνωση ότι δαπανηθήκαμε στις λόχμες και δεν θα μαζέψουμε ποτέ τη ζωή μας κομματάκι-κομματάκι.
Γαλουχημένοι με τη σελιλόζη, το βινύλιο, και το χαρτί, με τις μπουνιές του Richard Widmark, ως έλεγεν ο άλλος δάσκαλός μας, ο Νίκος Καρούζος, και με το βραχνό βλέμμα του Humphrey Bogart, δεν μπορούμε παρά διαρκώς να εξυφαίνουμε όχι μονάχα αλλεπάλληλες αλλά και απανωτές συνωμοσίες ενάντια στην μη-ποιητική πραγματικότητα, ενάντια στην μη-ερωτική πραγματικότητα, ενάντια στην μη-πραγματική πραγματικότητα.
Γαλουχημένοι με τον William Seward Burroughs και τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, ξέρουμε ότι ο θάνατος είναι μακριά όσο οι φίλοι μας είναι κοντά.
Γαλουχημένοι με τον Tom Waits και τον Ανδρέα Εμπειρίκο και τον Ανδρέα Breton και τον Marcel Duchamp (D’ailleurs, c’est toujours les autres qui meurent – μην ξεχνιόμαστε, φίλοι!) και τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Raymond Chandler και τον Αλέξη Ακριθάκη και τον James Joyce και τον Γιάννη Κουνέλλη και την Σωτηρία Μπέλλου και τον Thomas Pynchon και τον Νίκο Εγγονόπουλο και τον Malcolm Lowry και τον Ιωάννη Σεβαστιανό Bach και τον Samuel Beckett και την Theresa Russell και την Patricia Highsmith και τον Γιώργο Σαραντάρη, Παιδιά της Νύχτας και Πρίγκιπες της Ανεκτικότητας, Παλικάρια της Περιπέτειας, να μπαινοβγαίνουμε στις εποχές και τις δεκαετίες, του Χρόνου Λαθρεπιβάτες και κατά βούλησιν ποιητές, αφήνουμε τις διαθέσεις μας να σμίξουν, γινόμαστε κι εμείς μια Συμμορία των Πέντε, ο Ουλαμός της ολοένα και πιο περιλάλητης Φρ/Φρ/Φρ – Φράξια Φραντς Φράνκα (Καρούζος: «Είμαστε ακόμη στην προϊστορία του χιούμορ»), μια άλλοτε rock και άλλοτε jazz μπάντα που παίζει ρεμπέτικα στους Λειμώνες τ’ Ουρανού, που άλλο δεν κάνει απ’ το να στολίζει το στερέωμα με πυροτεχνηματάνθη και να μελοποιεί τα συνθήματα μελλοντικών στασιαστών.
Γαλουχημένοι με το παμπάλαιο ταβερνιάρικο Τα Πέντε Φι, Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε, και με το εκ μεταφοράς και εξ Εσπερίας Πέτρα Που Κυλάει Ποτέ Δεν Χορταριάζει, συναχθήκαμε σε βεράντες και σε κάμαρες υγρές, απλώσαμε στο μοναστηριακό τραπέζι μας ηδύτατα οινόφρουτα και είπαμε ότι, σε καιρούς κλεισίματος και μουδιάσματος, εμείς τραγουδάμε με άνοιγμα στο αίνιγμα, και γινόμαστε σύντροφοι και συμπότες, συνδαιτυμόνες, και συνωμότες, συστεγαζόμαστε ξανά στην ίδια την παράγκα, και σας δωρίζουμε αυτό το potlatch, την Ελεύθερη Πτώση και την Ελεύθερη Πτήση μας!
Γεώργας, Γιαννακόπουλος, Μαρτίνου, Μπαμπασάκης, Reynolds
Αθήνα, Θέρος του 2010
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.