EΘΝΟΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ

“Μια κατάθεση ελεύθερου στοχασμού στη χώρα της πνευματικής ανελευθερίας, της ολοκληρωτικού τύπου επιβολής των «εθνικών» απόψεων και «ζωτικών μύθων» είναι κάτι πολύ σημαντικό και διόλου αυτονόητο. Μια μάχη για την ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της έκφρασης, που είναι ένα πανανθρώπινο δικαίωμα, το οποίο δυστυχώς ποτέ δεν κατακτάται οριστικά, διότι οι «πλειοψηφίες», οι «εθνικά σκεπτόμενες» λεγεώνες των κατά φαντασίαν «αντιστεκόμενων», οι ισχυρότατες δυνάμεις του αναχρονισμού, είναι έτοιμες να ακολουθήσουν μια νέα «μεγάλη» ιδέα, δηλαδή συνήθως μια ύβρι για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό.” Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας στιγματιστήκαν από το σκάνδαλο του ντόπινγκ και τον εθνοχουλιγκανισμό. Πώς όμως να ερμηνεύσει κανείς τις ακραίες εθνοχουλιγκανικές εκφράσεις της κοινωνίας μας αν δεν εννοήσει προηγουμένως τα σαθρά συστατικά της νεοελληνικής ιδεολογίας; Πώς να ερμηνεύσει τον εθνοχουλιγκανισμό χωρίς τα αριστερορθόδοξα και ελληνορθόδοξα ιδεολογήματα μιας «ρωμιοσύνης» που υππεύει την υφήλιο και αντιστέκεται στην πραγματικότητα, χωρίς τα μεγαλοϊδεατικά απωθημένα, χωρίς τις διεθνείς συνωμοσίες, χωρίς την καρικατούρα αντιιμπεριαλισμού που συνίσταται στη ζηλοφθονία των νεόπλουτων απελεύθερων προς τη Δύση, χωρίς το ντόπινγκ της εθνικής ιδεολογίας αλλά και χωρίς τον προστάτη «θεό της Ελλάδας», εκπρόσωπος του οποίου δεν είναι μόνον ο κ. Χριστόδουλος; Σειρά κειμένων του γνωστού αθογράφου Ηλία Κανέλλη, στόχος των οποίων είναι να περιγράψουν και να προσπαθήσουν να εξηγήσουν ορισμένες πτυχές της σύγχρονης εθνικής ιδεολογίας, όπως εκφράστηκε στη διάρκεια των αγώνων. Τα κείμενα γράφτηκαν κατά παραγγελία το διάστημα των αγώνων και δημοσιεύτηκαν σε ένα επαρχιακό ημερήσιο φύλλο, την εφημερίδα «Κήρυξ» των Χανίων. Τα κείμενα δεν ασχολούνται με πρωταθλητές και επιδόσεις. Δεν σχολιάζουν τις επιτυχίες της ελληνικής ομάδας ούτε θαυμάζουν τα είδωλα του παγκόσμιου αθλητικού θεάματος. Αντιθέτως, παρατηρούν τους τρόπους με τους οποίους η Αθήνα (και η Ελλάδα) δεξιώθηκε τους αγώνες, προσπαθούν να κατανοήσουν την (ακατανόητη) στάση της ελληνικής πολιτείας στα προβλήματα που προέκυψαν, οδηγούνται σε συμπεράσματα για το χαρακτήρα του ελληνικού κρατικού αθλητισμού, περιγράφουν το εθνικό ιδεολογικό ντόπινγκ στο οποίο υποβάλλονται οι έλληνες αθλητές και, τέλος, σχολιάζουν την ελλαδοκεντρική συμπεριφορά των ελλήνων φιλάθλων, που σε συνδυασμό με τη χουλιγκανική στάση πολλών στους αγώνες αλλά και στην καθημερινότητα τροφοδότησε την ελληνική γλώσσα με μια καινούργια λέξη: «εθνοχουλιγκανισμός».