ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Ένα μπουκάλι ρούμι που μοιάζει να μην αδειάζει ποτέ, το Πουέρτο Ρίκο στα πρόθυρα της εξέγερσης και της τουριστικής ισοπέδωσης, κυνικοί τυχοδιώχτες που προσποιούνται τους δημοσιογράφους ακροβατώντας ανάμεσα στη φυλάκιση και τη φυγή, γυναίκες που κυνηγούν με λύσσα την επόμενη στιγμή, μαφιόζοι που το σκάνε όπως-όπως από την Κούβα του Κάστρο: Ένας ανερμάτιστος αλλά σαγηνευτικός συρφετός από ανθρώπους που με εξωπραγματική ελαφρότητα και σκυλίσια επιμονή γυρεύουν την «καλή» αλλά βρίσκουν μόνο το υγρό και αφιλόξενο Σαν Χουάν, κυνηγητά με την αστυνομία και αλλεπάλληλες εκρήξεις πόθου· οι σπασμωδικές τους κινήσεις και η παραίτηση μπροστά στο πεπρωμένο που φέρνει στο μυαλό ήρωες του Χέμινγουεϊ, που πασχίζουν να βρουν τη θέση τους μέσα στην παμφάγο δίνη του ήδη ανεπανόρθωτα τραυματισμένου «αμερικάνικου ονείρου». Οι χαρακτήρες πλάθονται αριστοτεχνικά μέσα από τη δύναμη των αντιφάσεών τους, παγιδευμένοι ανάμεσα σε έναν «αχαλίνωτο ιδεαλισμό και μια αίσθηση διαρκώς επικείμενης καταδίκης» και η δράση δεν σταματάει στιγμή, ακόμη κι όταν τα πάντα γαληνεύουν. Ο Χάντερ Τόμπσον κάνει μια πρώτη βουτιά στους ωκεανούς του ταλέντου του και προετοιμάζει τους κεραυνούς που θα εξαπολύσει στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Γραμμένο το 1959 όταν ο Τόμπσον ήταν 22 ετών και εργαζόταν ως συντάκτης σε εφημερίδα του Σαν Χουάν, το Μεθυσμένο Ημερολόγιο είναι το πρώτο –εν μέρει αυτοβιογραφικό– μυθιστόρημα του συγγραφέα.

Βιογραφικό συγγραφέα:
Hunter S. Thompson (1937-2005)
Ευρύτερα γνωστός από το ρηξικέλευθο οδοιπορικό του Φόβος και παράνοια στο Λας Βέ¬γκας του ΄72, που γυρίστηκε ταινία από τον Τέρι Γκί¬λιαμ το ΄98, με τους Τζόνι Ντεπ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο, ο Τόμπσον υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της νέας –ή «γκόν¬ζο», όπως τη χαρακτήριζε– δημοσιογραφίας στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Η καινοτομία της ήταν ότι ο δημοσιογράφος δεν ήταν απλά παρατηρητής, αλλά συμμετείχε στα γε¬γονότα και τα κατέγραφε με υπο¬κει¬με¬νική ματιά. «Κανείς δεν ξέ¬ρει τι ακριβώς σημαίνει ο όρος γκόνζο», υποστήριζε ο ίδιος, «αλλά αυτό που εννοώ είναι ότι κά¬θε άρθρο μπορεί να γίνει ένα αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας».
Ο Τόμπσον γεννήθηκε το ’37 στο Λιούι¬σβιλ του Κεντάκι, εκδιώχθηκε από το Γυμνάσιο και κατατάχθηκε στην αμερικανική Πολεμική Αεροπορία, από όπου απολύθηκε το ’58. Καθώς κάλυπτε τα αθλητικά για την εφημερίδα της βάσης όσο υπηρετούσε, άρχισε να γράφει σε επαρχιακές εφημερίδες. Παράλληλα, διάβαζε τα βιβλία του Τζακ Κέρουακ και του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. «Η λογοτεχνία βασίζεται στα γεγονότα», συνήθιζε να λέει, «εκτός αν γράφεις παραμύθια για παιδιά». Απέκτησε φήμη όταν άρχισε να γράφει στο περιοδικό Rolling Stone για τις υπόγειες καταστάσεις που αργότερα θα οδηγούσαν στο κίνημα της υποκουλτούρας που συντάραξε τις ΗΠΑ.
Η συμμορία των Αγγέλων της Κόλασης, τα πειράματα με το LSD, η αποικιοκρατική πολιτική των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, οι περιοδείες του Νίξον καταγράφηκαν στα βιβλία του ως «μια προβοκατόρικη, ενοχλητική και σκαν¬δαλώδης περιγραφή της σκοτεινής πλευ¬ράς της Αμερικής». Πηγαίνοντας πάντα εκεί όπου συνέβαιναν τα γεγονότα, ο Τόμπσον ξυλοκοπήθηκε από τους Αγγέλους της Κόλασης, έζησε άπειρες άγριες νύχτες υπό την επήρεια ουσιών και οδηγήθηκε συχνά στις αίθουσες των δι¬καστηρίων. «Αν κολυμπάς με καρχαρίες», έλεγε, «κάποιες στιγμές θα νιώθεις και τα δόντια τους». Kαι συνέχιζε: «Δεν μου αρέσει να τάσσομαι υπέρ της βίας, των ναρκωτικών, του αλκοόλ και της παραφροσύνης. Αλλά εγώ μόνο από αυτά αντλούσα την έμπνευσή μου».
Εκφραστής μιας ολόκληρης επαναστα¬τημένης γενιάς, ο Τόμπσον ήταν περήφανος για το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ. «Διώξαμε τον Λίντον Τζόνσον και μετά τον Ρίτσαρντ Νίξον», επαίρονταν στις συνεντεύξεις του. «Κάποια στιγμή νο¬μίσαμε ότι κερδίσαμε τη μάχη, ώσπου ήρθε ο Ρέιγκαν. Από την εποχή του ξεκίνησε η αποδόμηση όλων όσα θεωρούσαμε κεκτημένα μέχρι τότε. Και οι Αμερικανοί πολίτες αποδείχτηκαν δειλοί και ανόητοι στηρίζοντας τη μετάλλαξη των ΗΠΑ σε παγκόσμιο χωροφύλακα».
Στις 20 Φεβρουαρίου 2005, ο Τόμπσον αυτοκτόνησε στα εξήντα επτά του χρό¬νια, στο αγρόκτημά του, στα βουνά του Κολοράντο, κοντά στο Άσπεν, όπου ζού¬σε απομονωμένος τα τελευταία χρόνια.

Δημήτρης Αναστασόπουλος
Ελευθεροτυπία, 22 Φεβρουαρίου 2005