Η ΚΟΜΙΣΣΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Ο αιματοβαμμένος θρύλος της Ελίζαμπεθ Μπάθορι σε εικονογράφηση που κόβει την ανάσα!
Οι Εκδόσεις Οξύ με μεγάλη υπερηφάνεια παραδίδουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό το σημαντικό έργο της Αργεντινής ποιήτριας Alejandra Pizarnik, «Η Κόμισσα του Αίματος», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1966, εδώ με την –κατακόκκινη, λευκή και μαύρη– εικονογράφηση του εικαστικού Σαντιάγκο Καρούζο.
Μια επιβλητική κόμισσα του 16ου αιώνα περνά τις μέρες της κλεισμένη στο απομακρυσμένο κάστρο της παρέα με τις πιστές της υπηρέτριες, στο βόρειο άκρο της Ουγγαρίας, στο νοητό σύνορο μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Θα μπορούσε να είναι μια τυπική γοτθική ιστορία, μόνο που η κόμισσα έχει μια ιδιαιτερότητα: το μοναδικό πράγμα που την ευχαριστεί στ’ αλήθεια είναι να ενορχηστρώνει σαδιστικά την κακοποίηση, τον βασανισμό και τη θανάτωση νεαρών κοριτσιών…
«Ο Σαντιάγκο Καρούζο θυμίζει σε στιλ τον Ουίλιαμ Μπλέικ, με αξιοσημείωτη επιρροή από το συμβολισμό και τη ζωγραφική του 19ου αιώνα. Το πινέλο του ανοίγει σαν νυστέρι την εξωτερική πραγματικότητα και φθάνει μέχρι τα εντόσθια της αλήθειας».
– El Cultural Primigenio
Βιογραφία συγγραφέα:
Η Αλεχάντρα Πισαρνίκ (1936-1972), η κορυφαία ίσως Αργεντινή ποιήτρια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες από γονείς εβραϊκής καταγωγής, μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη. Δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή, La tierra más ajena, το 1955. Η ποίησή της, εσωστρεφής και συνάμα αποκαλυπτική, έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο πρωτότυπες μορφές έκφρασης στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία. Η Πισαρνίκ διέμεινε για μια τετραετία (1960-1964) στο Παρίσι, δημοσιεύοντας ποιήματα, κριτικές και μεταφράσεις της σε έργα των Αντονέν Αρτό, Μαργκερίτ Ντιράς, Ανρί Μισό και άλλων γαλλόφωνων συγγραφέων, και διατηρώντας φιλικές σχέσεις με προσωπικότητες των λατινοαμερικανικών γραμμάτων όπως ο Οκτάβιο Πας και ο Χούλιο Κορτάσαρ. Κατόπιν επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες όπου εξέδωσε τις πιο γνωστές ποιητικές της συλλογές, Los trabajos y las noches (1965), Extraccin de la piedra de locura (1968) και El infierno musical (1971). Αυτοκτόνησε με βαρβιτουρικά χάπια στις 25 Σεπτεμβρίου του 1972, σε μια έξοδό της από την ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν.
Silverchild –
Η κόμισσα αγαπάει το αίμα κι έχει βρει πολλούς τρόπους να το εξάγει απ’ τις νεαρές κοπέλες που τόσο συμπαθεί. Έπειτα κάνει το μπάνιο της σ’ αυτό. Όλων των ειδών τα βασανιστήρια συμβαίνουν στα υπόγεια του πύργου της. Ο σύζυγός της την μύησε στο αίμα. Οι φήμες για δολοφονίες είχαν αρχίσει, βέβαια, όσο εκείνος ζούσε και πολεμούσε, αλλά όταν πέθανε η κόμισσα ανέβηκε επίπεδο.
Η Ερζεμπέτ Μπάτορι ήταν υπαρκτό πρόσωπο, κόμισσα του Καχτίτσε της Ουγγαρίας, που έζησε από το 1560-1614, όταν η περιοχή διεκδικούνταν τόσο από τους Οθωμανούς όσο κι από τους Αυστριακούς. Όπως διάβασα στη βικιπαίδεια διοικούσε μόνη της μια μεγάλη περιοχή, όσο έλλειπε ο άντρας της στον πόλεμο, και συχνά βοηθούσε μοναχές γυναίκες που αδικούνταν. Σύμφωνα και πάλι με τη βικιπαίδεια, είχε δανείσει στον αυτοκράτορα ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Εκείνος ανέθεσε σε έναν αξιωματούχο, του οποίου την πρόταση σε γάμο είχε αρνηθεί η Μπάτορι, να διερευνήσει καταγγελίες εναντίον της. Εκείνος εισέβαλε στο κάστρο κι είπε ότι βρήκε πολλές τραυματισμένες νεαρές κοπέλες, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν τραυματιστεί από τον ίδιο.
Η κόμισσα καταδικάστηκε σε δια βίου εγκλεισμό στον πύργο, δεν έγινε ποτέ δίκη κι όσοι δικοί της ομολόγησαν, το έκαναν μετά από βασανιστήρια. Η Μπάτορι ήταν μια γυναίκα μόνη που διαχειριζόταν μια μεγάλη περιουσία την οποία πολλοί εποφθαλμιούσαν. Αυτός είναι κι ο λόγος που πιστεύω ότι το βιβλίο βασίζεται σε διαδόσεις των εχθρών της κι όχι στην πραγματικότητα.
Παρόλα αυτά, το βιβλίο είναι ένα έργο τέχνης κι αν σας αρέσει ο τρόμος, θα το λατρέψετε. Υπάρχει κι επεισόδιο της “Μηχανής του Χρόνου” για το θέμα.