Με τη ματιά του μεταφραστή 21 Φεβρουαρίου, 2020 – Κατηγορία: Books
Για Το πρωί θα έχω φύγει του Adrian McKinty
του μεταφραστή Θάνου Καραγιαννόπουλου
Με αίσια αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου βιβλίου της σειράς του Έιντριαν ΜακΚίντι με πρωταγωνιστή τον Σον Ντάφι, (Κρύο χώμα, 2018, Ακούω τις σειρήνες στον δρόμο, 2018, Το πρωί θα έχω φύγει, 2019 – όλοι οι τίτλοι στίχοι τραγουδιών του Τομ Γουέιτς, oh yeah!), είναι νομίζω μια καλή στιγμή να πούμε λίγα λόγια για τον συγγραφέα και τον (αντι)ήρωά του, γιατί όχι και να εγγυηθούμε γι’ αυτά σε όσους δεν είχαν ακόμα την ευκαιρία να τους γνωρίσουν.
Και πρώτα απ’ όλα ότι ο ΜακΚίντι –ο Βορειοϊρλανδός που έζησε σαν παιδί τις Ταραχές της δεκαετίας του ’80, μετακόμισε στα 25 του στη Νέα Υόρκη και από το 2008 ζει με την οικογένειά του στην Αυστραλία– αν μη τι άλλο ξέρει να γράφει. Γήινη ατμόσφαιρα, σκοτεινός λυρισμός, στιβαρή πλοκή, υποδόριο χιούμορ, αβεβαιότητα και μυστήριο για δυνατούς λύτες και μια αλάνθαστη ένταξη του κοινωνικο-ιστορικού πλαισίου στην αφήγηση, το ντοκουμέντο ενός δυσοίωνου Μπέλφαστ παραδομένου στις φλόγες.
Τι να τα κάνεις όμως όλα αυτά αν δεν έχεις κι έναν «σπαρταριστό» πρωταγωνιστή που θα σε πάρει μαζί του και θα κάνει τις σελίδες να γυρίζουν αυτόματα; Ε, ο Σον Ντάφι είναι ακριβώς αυτός ο τύπος. Από τους ελάχιστους καθολικούς σ’ ένα σχεδόν αμιγώς προτεσταντικό αστυνομικό σώμα, παραλίγο μέλος του ΙΡΑ αλλά τελικά πτυχιούχος Ψυχολογίας, ο φέρελπις όσο και ξεροκέφαλος Ντάφι αναλαμβάνει να λύσει άλυτα εγκλήματα μέσα στο χάος των Ταραχών, συλλέγει βινύλια και ακούει Μπαχ στο ραδιόφωνο του BBC, πίνει βότκες γκίμλετ (50 ml βότκα, 20 ml χυμός λάιμ, 10 ml σιρόπι ζάχαρης για όσους ενδιαφέρονται), τσεκάρει πάντα κάτω απ’ το αυτοκίνητό του για βόμβες, τα βάζει πάντα με τους λάθος ανθρώπους, γκομενίζει, παρασύρεται και επιμένει, κάνει λογικά άλματα που μόνο ο ίδιος μπορεί να γεφυρώσει, σκοντάφτει, πέφτει και προσπαθεί να ξανασηκωθεί για να φτάσει την υπόθεση ως το τέλος και να παραμείνει για λίγο ακόμα ζωντανός και με τας φρένας σώας, ενώ γύρω του μαίνεται ένας ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος που δεν λέει να τελειώσει.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε, ο μεταφραστής, όπως ακριβώς και ο αναγνώστης, είναι μάλλον αδύνατο να πλήξει έχοντας μπροστά του μια τέτοια γραφή κι έναν τέτοιο κεντρικό χαρακτήρα. Κι εκτός αυτού –προσωπική άποψη, αφού είχα την τύχη να μεταφράσω και τα τρία βιβλία– κάθε φορά μένω με την εντύπωση πως ο ΜακΚίντι έχει ανεβάσει και λίγο ψηλότερα τον πήχη, αντί να «συμβιβαστεί» και να τον χαμηλώσει ελαφρώς παίρνοντας πάλι την πεπατημένη, όπως συμβαίνει συχνά με τις πετυχημένες φόρμουλες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Πράγμα που, εφόσον ισχύουν τα παραπάνω, μπορεί μόνο να σημαίνει ότι τα καλύτερα έρχονται…
